Awaria!!!... czyli post rozkminowy.

 I'm not the perfect model

Moje słowa nie są skierowane do nikogo szczególnego. Wymiana zdań z dwiema osobami popchnęła mnie do tego, by przedstawić mój punkt widzenia na temat tej naszej życiowej karuzeli głupstw. W myśleniu pomogło mi również dzisiejsze kazanie wygłoszone przez nowego księdza w mojej parafii, a także książka, którą zachwalałam w poprzednim poście - "Upadek gigantów" Kena Folleta. Wiecie, jak to jest. O poranku ptaki wcale nie ćwierkają, bo albo na ziemi leży śnieg i niska temperatura nie pozwala im rozluźnić strun głosowych, albo zaplątani w wakacyjną rzeczywistość, wstajemy o dziesiątej rano, kiedy wszyscy leśni śpiewacy operowi pouciekali do swych zacienionych kryjówek w poszukiwaniu wytchnienia od żaru popołudnia. To nie jest tak, że każdego dnia robimy coś zupełnie innego, nowego, fascynującego, co sprawia nam czystą przyjemność i nie powoduje zmęczenia. Zachowujemy regułę, czasem od niej odstępując. Marzymy, śnimy, patrzymy, nie widząc. Spacerujemy po świecie, poszukując wyższego celu, dla którego moglibyśmy umrzeć szczęśliwie. I myślimy, że jesteśmy wyjątkowi, jedyni w swoim rodzaju, zupełnie odmienni od innych. Dni są różne, a zarazem identyczne. Zmanipulowani do granic, zepsuci do cna, napęczniali bezwartościowymi ideami, próbujemy coś zmienić - na ustach wciąż postawione na sztorc widnieją słowa "szara rzeczywistość", trzeba coś z nią zrobić, wziąć się w garść, do roboty, wypełnić kolorami tęczy puste miejsca na planszy naszego istnienia. Dlaczego jesteśmy nieszczęśliwi? Wczoraj była niedziela, na mszy świętej siedziałam, próbując powstrzymać uśmiech na widok nieznajomego księdza uderzająco podobnego do Tomasza Karolaka, kiedy kształt jego bujnej brody zlewał się z szyją. Ksiądz prawił (cytuję to, co napisałam w jednym z komentarzy na blogu Anonimowej): "dążymy do szczęścia. Świat nam podaje, że szczęście to pieniądz, szczęście to kariera, sława, seks. Próbujemy tym zapełnić tę przepastną dziurę w naszym sercu, ale kiedy osiągamy nasz mały sukces, okazuje się, że wciąż nam czegoś brakuje, nie zdołaliśmy zapełnić tej pustki. To Bóg może ją zapełnić." Po tych słowach w mojej głowie pojawił się zalew myśli wszelakich. Wiecie, miałam takie małe, boleśnie oczywiste objawienie. Nasza obecność nie jest pozbawiona sensu. To piękne, jakie imperium potrafił zbudować człowiek, krucha, nieporadna istota. Na przełomie XX i XXI wieku utraciliśmy wiele fundamentalnych wartości, wszyscy się tak strasznie pogubiliśmy. Zapanował pokój, dostatek, prawie nikt z nas nie doświadczył pierwotnego głodu. Jeżeli dobrze pamiętam z lekcji historii, potwornie zagłodzeni Rosjanie podczas rewolucji zjadali swoich braci. Cofamy się w rozwoju intelektualnym, zbijamy w masę i podążamy za głosem ludzi pozornie mądrzejszych od nas, bezmyślnie naśladujemy i upodabniamy się do tych, którzy w mediach są przedstawiani jako bogowie. Tracimy życie na oglądaniu sztucznych twarzy, uśmiechniętych od ucha do ucha. Opiekują się nami, kochają nas za pieniądze czerpane garściami z kieszeni naszej naiwności. Zarabiają. A my tracimy - siebie. Jesteśmy przepełnieni tymi fałszywymi autorytetami, zakochani w przepięknych obrazkach, jakich pełno w Internecie. Tak strasznie pragniemy mieć wszystko, nie dając nic w zamian, jakby wszystko przychodziło z łatwością, bez wysiłku. Nasze codzienne rozmowy są pozbawione uczuć, informujemy siebie nawzajem o bieżących sprawach, zamykając serca. Zbawiamy świat chciwością. Jałowe życie. Przepastna dziura w sercu wypełniona pustką. Jesteśmy w stanie zastąpić pustkę miłością. Musimy tylko uwierzyć w nas samych, osiągnąć wewnętrzny spokój, równowagę pomiędzy światem a nami, zbudować niezależną osobowość. Pozbądźmy się próżności, nie bądźmy rozpustni i żądni szalonych przeżyć. Bo inaczej utwierdzimy się w przekonaniu, że człowiek z natury dąży do samozniszczenia, co jest nieprawdą. Bogactwo materialne XXI wieku sprawia wrażenie lepszego, poukładanego życia, jednakże gdy zajrzymy wgłąb, dostrzeżemy potworne zniszczenie. I ciemność. Powinniśmy pokochać nasze życie takim, jakie jest. Kontynuować naszą wędrówkę drogą śmiertelności, uzupełniając bagaż doświadczeń o kolejne wydarzenia, mniej lub bardziej ważne. Starajmy się dla samych siebie i wszystkich tych, którzy nas otaczają. Zagubienie zastąpmy świadomością, otrząśnijmy się z wrażeń, poczujmy tchnienie rzeczywistości. Pracujmy, tworząc piękne wspomnienia. Niech wzmacnia nas każdy upadek, nawet ten najgorszy, ponieważ każdy z nasz ma szansę na odkupienie swoich win - ja i ty, katolik, żyd, muzułmanin, buddysta i ateista, gnostyk i agnostyk, biały, czarny i żółty, każdy. Zasiejmy w tym pustym miejscu ziarno miłości i pamiętajmy o tym, by je pielęgnować. Cóż, sama jestem głupcem, niedokończoną kreską na płótnie. Ale staram się poszerzać swoją wiedzę i ulepszać moje "ja". Moi bliscy dokładnie wiedzą, kim jestem i jeszcze przez długi czas nie będą w stanie dostrzec we mnie jakichkolwiek zmian. Nadejdzie jednak ta chwila, w której powiedzą, iż są ze mnie dumni, bo stałam się lepszym człowiekiem. Wiem to, gdyż mam szansę i jej nie zaprzepaszczę. Przepraszam za bycie patetyczną, jestem zmęczona, czas zebrać się do kupy i iść spać. Następnym razem podzielę się z wami moimi wspomnieniami, oprowadzę was po miejscach, w których się znalazłam. Bądźcie cierpliwi. Dobranoc.