Cii... Przeszłość nie istnieje.

Spójrz na morze. Morza nie obchodzi przeszłość.

Po prostu jest. Nie domaga się wyjaśnień.

Podobnie jak gwiazdy i księżyc.

One również są i przyświecają nam, błyszczą dla nas.

Nie obchodzi ich to, co się zdarzyło.

Dotrzymują nam towarzystwa i tylko dlatego są szczęśliwe.

Widzisz, jak lśnią, jak migoczą nad  naszymi głowami?

Migotałyby, gdyby obchodziła ich nasza przeszłość?

Dobry wieczór, państwu. Pół godziny temu przebrnęłam przez całą powieść i powyżej wklejam z niej cytat, który poruszył me serce. Cytat ze sceny, kiedy to Arnau został uwolniony z rąk inkwizytorów przez host, czyli pospolite ruszenie, i wybył na wysepkę niedaleko Barcelony wraz z ukochaną. Doprawdy, piękna książka, polecam ją każdemu lubującemu się w średniowiecznych sceneriach. Zdradziłam już koniec, jednak nie ubliża to całej treści książki. Mam jednak wrażenie, że nikt z was po nią nie sięgnie, więc nie będę się o was troszczyć.   Słucham właśnie przepięknych skrzypiec w utworze "Primavera" Einaudiego, cudowne! Siostra zaraziła mnie wiele miesięcy temu owym muzykiem, ale wiadomo, jak to ze mną - rock all the time, a piano, gdy mam szczególny nastrój. Siedzę przed komputerem, bo nie mam co robić. Książek mi ubyło, zostałam z niczym. Jutro rano przyszykuję się na wielkie wyjście poza granice mego podwórka. Tak, idę do biblioteki. Zabiorę siatkę, żeby znów przechodnie nie zerkali na mnie ze zdziwieniem. A poza tym... książki są diablo ciężkie, kiedy nosi się je na przedramieniu. Pęcherz mnie ciśnie. Ze swoistym zniecierpliwieniem oczekuję końca wakacji. Ach, wreszcie zobaczę moją siostrzyczkę! Utulę, ucałuję! Nie rozmawiałyśmy twarzą w twarz od ponad dwóch miesięcy. Jejuś, jak ja za nią tęsknię... A poza tym faktem, wakacje mogłyby dla mnie potrwać jeszcze troszkę. Ja jeszcze mam iście wakacyjny nastrój, wcale nie myślę o szkole, nie śnię o niej, a rozmawiam jedynie wtedy, gdy spotykam Karolinę. Nie ma lepszego tematu od szkoły, czyż nie?