St Nicholas' Day

 

Klausik od Madziuli

Zastanawiam się, dlaczego jestem taka zmęczona, skoro tydzień wcale taki męczący nie był. Główkuję również nad tym, dlaczego tutaj piszę o tej godzinie. Chyba dlatego, że dopiero skończyłam pisać mój artykuł do gazetki szkolnej na temat obyczajów świątecznych w Anglii - wbrew pozorom bardzo ciekawy temat - a planowałam dzisiaj odwiedzić bloga na parę minut, coby go nie zaniedbywać. Ogarnął mnie świąteczny nastrój, jestem obładowana słodyczami (nie dość, że sama się tuczę, to jeszcze inni mnie tuczą!), a obok mnie dwoje towarzyszy - czekoladowy Mikołaj ze świecącymi okularami oraz wyżej przedstawiony mikołaj-polewa na ciastkach. Kocham kubki, skarpetki, piżamy i swetry, dlatego w tegoroczną zimę muszę się zaopatrzyć chociaż w jeden sweter, bo inaczej będzie jak z piosenki Marii Peszek - "marznę bez ciebie, zamarzam, powoli się kulę". Przeraża mnie szkoła i fakt, że niedługo nauczyciele zaczną nas gnębić proponowanymi ocenami semestralnymi, a wtedy będę chodzić przygnębiona, bo dam sobie nogę uciąć, że moja średnia nie wyniesie 5,5. Wiem, że tak mówiłam w zeszłym roku, a potem za sprawą cudu udało mi się osiągnąć tak wysoką średnią, ale teraz wszystkie moje przepowiednie się potwierdzają (np. ta dotycząca egzaminów gimnazjalnych... no dobra, nie dotyczyła bezpośrednio matematyki, ale...). Wiecie, gubię się sama w swoich wywodach, to znak, że trzeba już iść spać, bo znów będę mówić "miałam pójść spać" zamiast "miałam pójść się umyć". Bolą mnie plecy, oczy i nos. Mama dziś wróciła do domu (i dała mi jeść, nie buziaka), więc wyznam jej miłość w Internecie: kocham cię, mamusiu. Tatę też, ale nie czyta mojego bloga. Dobranoc, słodkich snów!