Z zycia wziete...

flos

Piątkowy wieczór był niesamowity. Właściwie jeszcze się nie skończył, ale otoczka jego cudowności już powoli zanika, choć wciąż szumią we mnie emocje związane z tym, w czym miałam zaszczyt wziąć udział. Czy kiedykolwiek słyszeliście o Wieczorze Modlitwy Młodych? Jeśli nie, nie martwcie się - ja też nigdy wcześniej o tym nie słyszałam, a kiedy się dowiedziałam, że takie spotkania odbywają się co miesiąc, niepomiernie się zdziwiłam. Ale nie o tym chciałam mówić. W kościele spędziłam dzisiaj łącznie pięć i pół godziny, raz siedząc, raz stojąc, tańcząc i śpiewając, raz klęcząc i się modląc. Wykorzystałam też okazję do spowiedzi... Strasznie mnie poruszyły opowieści ludzi, którzy mieli niebywałe szczęście pojechać na Światowe Dni Młodzieży do Rio. Byłam pełna podziwu dla wolontariuszek - wydawały się młodsze ode mnie, a wskazywały drogę pielgrzymom z całego globu w obcym kraju, na obcym kontynencie, coś niebywałego. Najbardziej jednak spodobały mi się krótkie filmiki z mszy świętej w jakiejś mieścinie w Brazylii, na której ludzie śpiewali, tańcząc, na znak pokoju się przytulali lub machali do siebie (księża również), na zakończenie mszy księża błogosławili ludzi, ludzie błogosławili księży... cudowna atmosfera musiała panować w tym kościele. Na koniec naszego wieczoru zaczęliśmy się intensywnie modlić, była też modlitwa wstawiennicza. Przeraziłam się, widząc upadających ludzi. Pierwszy raz miałam z czymś takim do czynienia... Bałam się, że coś im się stało, nogi się pode mną uginały, no po prostu... nietypowa sytuacja (to znaczy podejrzewam, że dla tych księży była typowa, bo prawdopodobnie niejeden raz już się z nią spotkali w swoim życiu). Ale podeszłam dzielnie do księdza, spytał się mnie o imię i w jakiej intencji chciałabym, aby się ze mną pomodlił wraz z pewną dziewczyną, później położył mi ręce na głowie, dziewczyna rękę na ramieniu i zaczęli się ze mną modlić. Nie słyszałam, co mówili, trochę szkoda, bo byłam ciekawa. Niemniej zależało mi na tym, by moja sprawa została zaniesiona do Boga. Wierzę, że ta właśnie konkretna modlitwa pomoże w rozwiązaniu problemu. Wracałam później do domu, godzina wpół do pierwszej nad ranem, a księżyc tak wspaniale oświetlał mi drogę... Lubię świat oblany srebrzystą poświatą księżyca, wygląda przepięknie, mimo że zawsze taki widok wprawia mnie w lekkie przygnębienie i ogólnie myślę o niezbyt przyjemnych sprawach. Snuję refleksje na przeróżne tematy. I miałam ochotę coś tutaj napisać, mimo że mi nie wyszło. Miało być lepiej. Jestem mocno zaabsorbowana szkołą, strasznie pochłania mój czas i siły. W tym tygodniu nie miałam prawie wcale nauki, a mimo to czuję się okropnie zmęczona i przygnębiona. To znaczy czułam się tak, zanim poszłam na wieczór modlitwy. Po nim poczułam się o wiele lepiej, dał mi radość i ukoił moją duszę, uspokoił mnie, odsunął wszystkie zmartwienia związane ze sprawami doczesnymi na bok, zostawił tylko te najważniejsze. Kurczę, byłam serio szczęśliwa, gdy patrzyłam na tych wszystkich młodych ludzi, którzy przyjechali do mojego kościoła, by się modlić, i na księży - widać było po nich, że czerpią ogromną radość ze współpracy z młodzieżą. Nie wiem, jak to inaczej nazwać. Chciałabym pojechać jeszcze raz na takie spotkanie. I polecam je każdemu, nawet temu, co nie wierzy w to, w co wierzy. Tyle emocji!