it's lemon world

 zeszłoroczne siano

Ostatnimi czasy niewiele się tutaj udzielam, nie jestem zbyt wylewna ani rozmowna, a wszystko dlatego, że mi się po prostu nie chce ruszać komputera i stukać w klawiaturę. Egzaminy gimnazjalne pozwolił mi przeżyć głos Matta Berningera z The National, który wyśpiewywał słowa klucze "baby, we'll be fine, all we've gotta do is be brave". Żałuję, że podczas części humanistycznej nie byłam pewna swojej wiedzy, bo przez to ją kompletnie zawaliłam. Ale wiecie co? Mam to już tak kompletnie w nosie, będzie, co ma być. Żyję z muzyką i smutno mi! To też mam w nosie, bo niczego w sobie nie zmienię. Cały czas beznadziejnie wierzę, że jestem diamentem, który może oszlifować tylko jedna osoba. Miło i romantycznie. Tymczasem zakopuję się w kołdrze zgryzoty, chłepcząc płyn osamotnienia i staję się niewidzialna. House wyciąga po raz kolejny pomocną dłoń, aż mnie to mierzi, choć jednocześnie jest mi z tym dobrze, nawet jeśli przez całodzienne oglądanie serialu nie mam czasu dla najgorszej i najnudniejszej książki w historii literatury (żartuję, ale nie potrafię jej rozgryźć). Czuję się trochę jak w ostatnie wakacje, kiedy nie mogłam w ogóle się przemóc, by cokolwiek przeczytać, a miałam takie dwie interesujące książki, teraz mi przez to wstyd przed samą sobą. Było, minęło, oby się nie powtórzyło. Wczoraj byłam na ognisku "klasowym", hej, ho. Przyszło w sumie dziewięć osób z mojej klasy, więc nie było tak źle. Nawet widziałam sarenkę, gdy poszłyśmy z dziewczynami poświecić tyłkami w lesie. Zostawiłyśmy urynę z chusteczkami higienicznymi i wróciłyśmy do towarzystwa. Nie było tak zimno, jak się spodziewałam, to chyba przez to ognisko, he, he. Dzisiaj miałam takie brudne włosy, że aż się zdziwiłam, gdy je umyłam (rymcio). Wiem, że to mało ciekawe, kiedy nie podaje się szczegółów sytuacji, ale chyba wystarczy, gdy powiem, że spędziłam miło czas. Niezapomniany dla mnie będzie widok autostrady ogarniętej mgłą, którą rozświetlały reflektory przejeżdżających samochodów, a wokoło las i pola, i my na drodze. Już nie mogę się doczekać wakacji, ponieważ uwielbiam jechać autostradą w nocy i patrzyć się w ciemność, słuchając jednej z tych smętnych piosenek o miłości. Chyba zakończę moje dzisiejsze ekstrawaganckie wywody, ponieważ nadszedł czas zmycia maski z włosów, no a poza tym rozbolały mnie wykończone nogi od siedzenia po turecku. W taki sposób nabawiłam się nieestetycznego zakrzepu w zgięciu kolana. Miłego wieczoru.